Żona Karola Nawrockiego ma zaskakujący tatuaż w nietypowym miejscu – czy prywatność osób publicznych nadal istnieje?
Żona Karola Nawrockiego, prezesa Instytutu Pamięci Narodowej, do tej pory trzymała się z dala od mediów i raczej nie uczestniczyła aktywnie w życiu publicznym. W przeciwieństwie do męża, którego obowiązki zawodowe wielokrotnie wymagały wystąpień przed kamerami, debat historycznych i obecności podczas państwowych uroczystości, jego małżonka pozostawała osobą niemal anonimową. Tym większe było zaskoczenie opinii publicznej, gdy w mediach społecznościowych zaczęły krążyć zdjęcia, na których rzekomo widać u niej tatuaż w bardzo nietypowym miejscu – za uchem, na karku, a może nawet na wewnętrznej stronie nadgarstka. Informacja szybko rozprzestrzeniła się po internecie, budząc nie tylko zaciekawienie, ale i szereg pytań natury obyczajowej, estetycznej, a nawet ideologicznej.
Tatuaż – słowo, które jeszcze kilkanaście lat temu kojarzyło się głównie z subkulturami, dziś zyskało status niemal uniwersalny. Posiadają je celebryci, sportowcy, influencerzy, a także osoby wykonujące zawody zupełnie niezwiązane z popkulturą – lekarze, nauczyciele, prawnicy, a nawet duchowni. Wśród tej szerokiej palety ludzi tatuowanych znalazła się teraz – jak twierdzą niektórzy – również żona jednego z najbardziej konserwatywnych urzędników w Polsce. I to nie byle jaki tatuaż, bo jak sugerują zdjęcia, ma on formę symbolu związanego z kulturą dalekowschodnią – być może mandali, być może sanskryckiego napisu lub minimalistycznej wersji kwiatu lotosu. Tajemniczość tego wzoru jedynie podsyciła domysły i spekulacje.
Warto jednak zadać sobie pytanie: dlaczego tatuaż kobiety, która – podkreślmy – nie pełni funkcji publicznej, wywołuje tyle emocji? Czy to kwestia niespodziewanej sprzeczności między wizerunkiem Karola Nawrockiego a przypuszczalnym wizerunkiem jego żony? A może chodzi o coś głębszego – o nasze społeczne wyobrażenia dotyczące “właściwego” wyglądu kobiet związanych z osobami u władzy?
Z jednej strony można uznać, że cała sprawa to typowy przykład burzy w szklance wody. Ot, dorosła kobieta postanowiła uczynić coś z własnym ciałem – coś, co nie krzywdzi innych, nie narusza żadnego prawa, nie obraża niczyich uczuć religijnych. Z drugiej jednak strony nie sposób nie zauważyć, że sytuacja ta ukazuje pewien rozdźwięk między oficjalnym dyskursem reprezentowanym przez IPN i jego prezesa, a potencjalną prywatną swobodą życiową jego bliskich. Instytucja, którą kieruje Karol Nawrocki, wielokrotnie angażowała się w promocję konserwatywnych wartości, akcentowała rolę tradycji, historii narodowej, a także rodziny jako bastionu wartości chrześcijańskich. W tym kontekście każda rysa, każde odstępstwo od tego sztywnego wzorca, może budzić zaskoczenie, a nawet opór.
Nie brakuje jednak głosów, które bronią pani Nawrockiej. – Czy naprawdę doszliśmy do momentu, w którym kobieta musi uzgadniać każdą decyzję estetyczną ze światopoglądem instytucji, w której pracuje jej mąż? – pyta retorycznie jedna z komentatorek w mediach społecznościowych. Inna dodaje: – Może właśnie w tym jest siła – że będąc w związku z osobą pełniącą tak konserwatywną funkcję, potrafi pozostać sobą.
Z socjologicznego punktu widzenia sprawa ta jest bardzo interesująca. Widać wyraźnie, że społeczeństwo wciąż nie do końca wie, jak traktować partnerów i partnerki polityków czy urzędników. Czy są oni tylko tłem, czy może – mimo braku formalnej funkcji – stają się symbolicznymi reprezentantami światopoglądu osoby publicznej? W Stanach Zjednoczonych żony polityków niejednokrotnie stawały się ikonami stylu, a ich wybory modowe, artystyczne czy edukacyjne analizowano z mikroskopijną dokładnością. Czy Polska powoli zmierza w tę samą stronę?
Nie można też pominąć aspektu genderowego. Gdyby to mąż pani Nawrockiej – sam Karol Nawrocki – pokazał się z tatuażem, reakcja byłaby zapewne zupełnie inna. W jego przypadku uznano by to być może za gest niezależności, indywidualizmu, może nawet męskości. Tymczasem u kobiety tatuaż bywa nadal traktowany jako coś transgresyjnego, prowokacyjnego, czasem wręcz nieprzyzwoitego – szczególnie jeśli znajduje się w „nietypowym miejscu”, czyli np. na karku, w okolicach kostki, pod biustem lub za uchem. W ten sposób ciało kobiety ponownie staje się polem walki symbolicznej, a każda jego zmiana podlega społecznemu osądowi.
Trudno przewidzieć, czy sprawa tajemniczego tatuażu rozwinie się w kierunku dalszej sensacji, czy zostanie zapomniana w kolejnych dniach medialnego cyklu. Jednak już teraz warto z niej wyciągnąć kilka wniosków. Po pierwsze – prywatność osób powiązanych z życiem publicznym jest coraz bardziej iluzoryczna. Po drugie – kobiece ciało wciąż budzi więcej emocji niż męskie, szczególnie wtedy, gdy wyraża indywidualność. I po trzecie – nawet drobny estetyczny gest, jak tatuaż w subtelnym miejscu, może uruchomić lawinę kulturowych skojarzeń, obaw i stereotypów.
Na koniec pozostaje pytanie najtrudniejsze: czy żona Karola Nawrockiego rzeczywiście ma tatuaż? A jeśli tak – czy to naprawdę nasza sprawa?