Trumna z ciałem papieża została zamknięta. I w tym przypadku odstąpił od tradycji.
Plac świętego Piotra pogrążony był w ciszy. Wśród setek tysięcy wiernych, którzy przybyli z najdalszych zakątków świata, dało się odczuć atmosferę głębokiej zadumy i szacunku. Tego dnia niebo nad Rzymem zasnuły ciężkie, ołowiane chmury, jakby natura sama chciała oddać hołd temu niezwykłemu człowiekowi. Trumna, wykonana z prostego drewna, zgodnie z wolą papieża, została starannie przygotowana. Jednak to, co wywołało największe poruszenie, było nie tyle samym wyglądem trumny, co decyzją, by została ona zamknięta już na początku ceremonii.
W historii papieskich pogrzebów trumna zazwyczaj pozostawała otwarta przez pewien czas, umożliwiając wiernym ostatnie pożegnanie, spojrzenie na oblicze człowieka, który przez lata prowadził Kościół. Tym razem jednak wszystko było inaczej. Papież, jeszcze za życia, wyraził jasno swoją wolę: pragnął odejść w pokorze, bez zbędnego widowiska. Chciał, aby uwaga nie skupiała się na jego osobie, lecz na modlitwie i refleksji.
Kardynałowie, choć zaskoczeni nietypową prośbą, postanowili ją uszanować. Podczas cichej, niemal mistycznej ceremonii, trumna została zamknięta w Kaplicy Świętego Sebastiana, a następnie przetransportowana na plac. Na szczycie trumny umieszczono prosty krzyż oraz Ewangelie – symboliczne przedmioty, które towarzyszyły papieżowi przez całe jego życie kapłańskie.
Wierni zareagowali w różny sposób. Wielu płakało, inni modlili się w skupieniu, a jeszcze inni stali w milczeniu, wpatrując się w trumnę. Każdy z nich rozumiał, że żegna nie tylko głowę Kościoła, ale przede wszystkim człowieka – duchowego przewodnika, który niósł im nadzieję w czasach zwątpienia.
Decyzja o zamknięciu trumny była aktem wielkiej odwagi. Papież, który przez całe życie starał się żyć skromnie, konsekwentnie realizował tę zasadę również w chwili śmierci. Jego odejście nie miało być spektaklem, lecz aktem głębokiej pokory wobec Boga.
Prasa na całym świecie szybko podchwyciła temat. Nagłówki gazet w różnych językach podkreślały tę niezwykłą decyzję. Komentatorzy przypominali, że był to papież, który wielokrotnie łamał schematy i pokazywał, że prawdziwa siła Kościoła tkwi w jego duchowości, nie w zewnętrznym przepychu.
Ceremonia pogrzebowa była przepełniona symboliką. Procesja z trumną, prowadzona przez kardynałów, biskupów i innych duchownych, przesuwała się wolno przez plac. Wśród śpiewu pieśni żałobnych i dźwięku dzwonów widać było, jak wielu ludzi przeżywało tę chwilę bardzo głęboko.
Zgodnie z wolą papieża, homilia wygłoszona podczas mszy pogrzebowej była krótka, pełna cytatów z Pisma Świętego i odniesień do jego życia. Nie było wzniosłych mów ani rozbudowanych laudacji. Papież chciał, by każdy wierny skupił się na modlitwie za jego duszę, a nie na wychwalaniu jego dokonań.
Po zakończeniu ceremonii trumna została przeniesiona do krypty pod Bazyliką Świętego Piotra, gdzie spoczęła w skromnym grobie obok swoich poprzedników. Na nagrobku umieszczono tylko imię, daty życia i prosty krzyż.
W dniach po pogrzebie pielgrzymi nadal tłumnie przybywali do Watykanu. W ciszy modlili się przy grobie papieża, dziękując mu za jego służbę i prosząc o wstawiennictwo. Wielu z nich czuło, że papież, poprzez swój ostatni gest, pozostawił im jeszcze jedno ważne przesłanie: prawdziwa wielkość człowieka nie mierzy się tytułami, lecz pokorą, miłością i wiernością Bogu.
W kolejnych tygodniach w różnych częściach świata odbywały się msze święte w jego intencji. W wielu miejscach biskupi przypominali wiernym o ostatnim testamencie papieża: „Nie szukajcie mnie w bogactwach ani w zaszczytach, lecz w modlitwie i miłości.”
Ten niezwykły papież na zawsze zmienił oblicze Kościoła. Jego odejście, tak ciche i pokorne, stało się świadectwem wiary, które będzie inspirować kolejne pokolenia.
Wspomnienia o nim nie znikną szybko. Jego słowa, gesty i decyzje – takie jak zamknięcie trumny i rezygnacja z tradycyjnego pożegnania – pozostaną żywe w sercach wiernych. Pokazał, że prawdziwe piękno życia i śmierci tkwi w prostocie i autentyczności.