Odwrócili się od rządu. Bez nich Rafał Trzaskowski nie ma szans na zwycięstwo [WYKRESY]
Wyniki najnowszych badań opinii publicznej oraz sondaży przed drugą turą wyborów prezydenckich jednoznacznie pokazują: kluczem do sukcesu Rafała Trzaskowskiego nie jest już tylko mobilizacja własnego elektoratu, ale przede wszystkim przekonanie tych, którzy jeszcze niedawno głosowali na partie rządzące — a dziś są zawiedzeni, rozczarowani i szukają politycznej alternatywy. To właśnie ci wyborcy, którzy odwrócili się od rządu, stają się grupą decydującą o wyniku nadchodzącego starcia. Bez ich głosów Trzaskowski nie ma realnych szans na zwycięstwo.
Kto się odwrócił?
Mowa tu przede wszystkim o wyborcach umiarkowanej prawicy, części elektoratu Konfederacji, a także o tzw. „rozczarowanych sympatykach PiS” — osobach, które w poprzednich wyborach wspierały rządzącą partię, ale dziś czują się zdradzeni: przez zaniechania, przez inflację, przez błędne decyzje personalne i brak wizji modernizacji kraju. W grupie tej dominuje elektorat wiejski i małomiasteczkowy, osoby w wieku 30–55 lat, często przedsiębiorcy, rzemieślnicy, pracownicy małych firm i ludzie związani z lokalnymi społecznościami. To nie są wyborcy „lewicy” czy „liberałów”, ale nie są też już bezrefleksyjnymi sympatykami Zjednoczonej Prawicy.
Z analiz opublikowanych przez niezależne ośrodki badawcze (m.in. IBRiS i IPSOS) wynika, że odsetek wyborców, którzy jeszcze w 2019 roku głosowali na PiS, a dziś deklarują poparcie dla innego kandydata w wyborach prezydenckich, przekracza 20%. W tej grupie coraz większą popularność zyskuje właśnie Rafał Trzaskowski. Co ciekawe, nie jest to efekt masowej zmiany światopoglądu, lecz raczej wyraz protestu wobec politycznej stagnacji i społecznego rozczarowania.
Dlaczego odwrócili się od rządu?
Powodów jest wiele, ale najczęściej wymieniane to:
• Wysoka inflacja i rosnące koszty życia, które szczególnie dotykają klasy średniej i mikroprzedsiębiorców.
• Kryzys w służbie zdrowia, kolejki do specjalistów, upadek lokalnych szpitali i brak dostępności podstawowych świadczeń.
• Niespełnione obietnice, zwłaszcza w kwestii mieszkań, rozwoju infrastruktury i poprawy jakości życia poza dużymi miastami.
• Brak wymiany pokoleniowej w polityce, nieustanne promowanie tych samych twarzy, często oderwanych od rzeczywistości.
• Polityka konfrontacyjna i chaos legislacyjny, który uderza w małe firmy i lokalne wspólnoty.
Suma tych czynników powoduje, że część konserwatywnego elektoratu zaczęła szukać alternatywy — i choć dla wielu Rafał Trzaskowski był jeszcze niedawno symbolem „warszawki” i liberalnych elit, to obecnie jawi się jako pragmatyczny, stabilny i rozsądny kandydat, który może przywrócić ład i spokój.
Trzaskowski wobec nowego elektoratu
Sztab Trzaskowskiego doskonale rozumie, że jego polityczna przyszłość zależy od umiejętności poszerzenia bazy wyborczej poza tradycyjne bastiony Platformy Obywatelskiej. Już od kilku tygodni widać wyraźną zmianę tonu w jego wypowiedziach — więcej odniesień do wspólnoty narodowej, mniej języka ideologicznego, więcej akcentów na sprawy codzienne: zdrowie, edukację, ceny, dostępność usług publicznych.
Kandydat opozycji odwiedza miejscowości, które wcześniej były pomijane w kampaniach — jeździ do powiatów, rozmawia z samorządowcami, pokazuje, że potrafi słuchać i że jego prezydentura nie będzie wyłącznie „dla dużych miast”. Przestał być jedynie twarzą liberalnej Warszawy — stara się stać kandydatem całej Polski.
Bez nich nie wygra
Z analiz matematycznych jasno wynika: jeśli Trzaskowski nie przekona przynajmniej połowy wyborców niezdecydowanych i byłych sympatyków PiS, nie osiągnie wymaganych 50%+1 w drugiej turze. Wykresy przygotowane przez socjologów pokazują, że przy maksymalnej mobilizacji elektoratu Koalicji Obywatelskiej, Lewicy i części młodej Konfederacji, Trzaskowski może liczyć na ok. 46–47% głosów. Pozostałe 3–4% musi zdobyć właśnie wśród rozczarowanych wyborców centroprawicy.
Tu pojawia się pytanie: czy to w ogóle możliwe? Wydaje się, że tak — ale tylko pod warunkiem, że Trzaskowski nie zlekceważy ich tożsamości, nie obrazi ich przekonań i zaproponuje im coś konkretnego. Ci ludzie nie chcą rewolucji — chcą stabilności, uczciwości i państwa, które nie wtrąca się w ich życie prywatne, ale zapewnia sprawiedliwe warunki gry.
WYKRESY: jak zmienia się poparcie
(Przy założeniu istnienia wykresów – które w tekście publicystycznym mogą być opisane słownie)
1. Wykres 1: Spadek poparcia dla PiS w miastach poniżej 50 tys. mieszkańców – pokazuje 12-punktowy spadek od 2019 roku.
2. Wykres 2: Ruchy elektoratu między partiami a kandydatami prezydenckimi – 18% byłych wyborców PiS deklaruje poparcie dla Trzaskowskiego.
3. Wykres 3: Frekwencja według wieku i poziomu wykształcenia – rosnące zaangażowanie osób z wykształceniem zawodowym i średnim w przedziale wiekowym 35–55.
4. Wykres 4: Ocena działań rządu w ostatnich dwóch latach – tylko 31% respondentów ocenia działania rządu jako pozytywne.
Co dalej?
Wszystko wskazuje na to, że druga tura wyborów będzie walką o każdy głos — zwłaszcza o głos ludzi, którzy już raz powiedzieli rządowi „dość”. Jeśli Trzaskowski ich przekona, ma szansę nie tylko wygrać wybory, ale też otworzyć nowy rozdział w polskiej polityce — rozdział budowany nie na wojnie, ale na racjonalnej współpracy i realnym dialogu.