PARIS (AP) — Mimo wszystkich swoich tytułów wielkoszlemowych i innych osiągnięć, mimo długiego okresu spędzonego na pierwszym miejscu w rankingu, Novak Djokovic naprawdę, naprawdę pragnął złotego medalu olimpijskiego dla Serbii, który był ostatnim znaczącym osiągnięciem, jakie brakowało w jego olśniewającym resume.
W końcu zdobył go w wieku 37 lat w niedzielę, pokonując Carlosa Alcaraza 7-6 (3), 7-6 (2) w pasjonującym i wyrównanym finale singla mężczyzn na igrzyskach olimpijskich 2024.
W pewnym sensie nie ma znaczenia, jak długo to trwało. Djokovic jest teraz mistrzem olimpijskim i na zawsze nim pozostanie. I w innym sensie, lata oczekiwania, potknięcia w drodze do celu, sprawiły, że bardziej docenił ten triumf niż jakikolwiek inny, co jest powodem, dla którego jego ręce drżały, gdy klęczał na czerwonym korcie na Court Philippe Chatrier i dlaczego płynęły mu łzy.
„Kiedy wezmę wszystko pod uwagę, to prawdopodobnie największy sukces sportowy, jaki kiedykolwiek osiągnąłem w swojej karierze” – powiedział Djokovic, który nie stracił seta w Paryżu i jest najstarszym mężczyzną, który wygrał tytuł tenisowy igrzysk olimpijskich od 1908 roku. „To przekracza wszystko, co sobie wyobrażałem, czego się spodziewałem, czego mogłem doświadczyć, czego mogłem poczuć.”